ωραία που είναι τα παιχνίδια!

Με αφορμή κάτι που είδα ανάμεσα στα παιχνίδια της βαφτιστήρας μου, ξύπνησαν θολές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία και προσπαθώντας να θυμηθώ περισσότερα και ρωτώντας τους ενήλικους γύρω μου, η μια ανάμνηση έφερνε την άλλη και δεν ξέρω γιατί ενθουσιάστηκα με το πόσα πολλά πράγματα υπάρχουν μέσα στο μυαλό μας, χωρίς να το ξέρουμε πολλές φορές. Έτσι εξηγείται και το πώς οι άνθρωποι που παθαίνουν άνοια, σου λένε πράγματα από τη ζωή τους που αν τους ρώταγες πριν αρρωστήσουν, δεν θα θυμόντουσαν σε καμία περίπτωση.

Το παιχνίδι λοιπόν που ήταν και η αφορμή να γράψω αυτό εδώ το κείμενο, ήταν ένα παιχνίδι κάτι σαν μαντεία ή ψυχογράφημα!!! Φτιάχναμε με χαρτί ένα περίεργο σχήμα (σαν αυτό της φωτογραφίας) και γράφαμε απ’ έξω αριθμούς και στη μέσα μεριά γράφαμε χαρακτηρισμούς ή «μαντεψιές». Μετά αυτός που είχε φτιάξει το παιχνιδάκι της φωτογραφίας, το προσάρμοζε στα δάχτυλα των χεριών του και σε ρώταγε να του πεις έναν αριθμό. Ξεκινούσε να μετράει μέχρι τον αριθμό που του είπες και σε κάθε αριθμό που έλεγε, ανοιγόκλεινε ταυτόχρονα τα δάκτυλα του. Μόλις τελείωνε το μέτρημα, διάβαζε ότι ήταν γραμμένο στο σημείο του χαρτιού που έμενε ανοιχτό (την μαντεψιά ή τον χαρακτηρισμό) Μπορεί βέβαια να μην τα θυμάμαι και καλά… Είναι από τα παιχνίδια που δεν μου πολυάρεσαν νομίζω, γι αυτό μάλλον δεν θυμάμαι και πολλά.

Ένα άλλο παιχνίδι που μου άρεσε πολύ, ήταν τα «σκατουλάκια»….Το όνομα του παιχνιδιού πρέπει να είναι διαφορετικό, αλλά εμείς στην γειτονιά που μεγάλωσα, έτσι το λέγαμε. Ή τουλάχιστον εγώ έτσι το έμαθα και δεν γνωρίζω πως προέκυψε ή ποιανού έμπνευση ήταν. Έχουμε λοιπόν μερικές πέτρες και τις βάζουμε την μία πάνω στην άλλη (όσο πιο πλακέ πέτρες έχουμε, τόσο πιο εύκολο είναι να φτιάξεις τον πύργο με τις πέτρες ή όπως λέγαμε εμείς τα «σκατουλάκια») Ένας τα «φυλάει» και οι υπόλοιποι ρίχνουν με τη σειρά μια μπάλα από κάποια απόσταση και προσπαθούν να ρίξουν τα «σκατουλάκια» Με το που κάποιος το καταφέρνει, αυτός που τα φυλάει παίρνει την μπάλα και την ρίχνει προσπαθώντας να πετύχει κάποιον από τα υπόλοιπα παιδιά. Όσο κυνηγάει τα παιδιά ή την μπάλα (σε περίπτωση που την ρίξει και δεν πετύχει κανέναν), οι υπόλοιποι κάνουν απόπειρες να ξαναστήσουν τα «σκατουλάκια». Αν τα καταφέρουν να φτιάξουν τον πύργο με τις πέτρες, πριν χτυπήσει κάποιον με την μπάλα, τότε τα φυλάει το ίδιο παιδί, αλλιώς αυτός που τον πέτυχε η μπάλα και το παιχνίδι ξεκινάει και πάλι από την αρχή.

Άλλα παιχνίδια είναι τα «τσιγαροποτά» ή το «δηλητήριο». Κυνηγητό και τα δυο παιχνίδια, που ένα παιδί κυνηγάει τα υπόλοιπα. Αν πιάσει κάποιο από τα παιδιά τότε αλλάζουν και κυνηγάει το παιδί που πιάστηκε. Για να μην πιαστεί κάποιος, πρέπει να προλάβει να φωνάξει μια μάρκα τσιγάρου στο πρώτο παιχνίδι ή τη λέξη «δηλητήριο» στο δεύτερο παιχνίδι. Σ’ αυτήν την περίπτωση πρέπει να μείνει ακίνητος μέχρι κάποιος άλλος να έρθει στο πρώτο παιχνίδι να τον ακουμπήσει και να φωνάξει ταυτόχρονα μια μάρκα ποτού ή στο 2ο παιχνίδι να περάσει κάτω από τα πόδια του ακινητοποιημένου.

Λίγο ξενέρωτο να προσπαθείς να εξηγήσεις με λόγια ένα παιχνίδι. Αυτό που σίγουρα δεν μπορώ να πω με λόγια, είναι το πόσο ωραία περνούσαμε! Παιχνίδι όλη μέρα και δεν χορταίναμε και δεν κουραζόμασταν ποτέ! Και τώρα που είπα δεν κουραζόμασταν, θυμάμαι το «πείραμα» που είχε κάνει κάποια φορά ο πατέρας μου. Ενώ ήμουν όλη μέρα έξω και παίζαμε με τα παιδιά της γειτονιάς, δεν άφησε την μητέρα μου να με φωνάξει να μαζευτώ στο σπίτι και περίμενε ότι κάποια στιγμή θα βαρεθώ και θα μπω από μόνη μου. Περιττό να πω ότι τελικά βγήκε η μάνα μου και με φώναξε να μπω μέσα. Βέβαια έχω το δικαιολογητικό, ότι δεν έμεινα μόνη μου έξω. Ήταν κι ένα άλλο παιδί που ναι μεν το φώναζε η μάνα του, εκείνο όμως δεν την άκουγε. Οπότε όσο είχα παρέα, συνέχιζα και έπαιζα κι αφού δεν με φωνάζανε κιόλας… Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν δεν έβγαινε η μάνα μου, θα σταματάγαμε κάποια στιγμή να παίζουμε? :-)