" Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα; "

Εχθές στο θέατρο βράχων είχε συναυλία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Σε όλη την διάρκεια της συναυλίας κι όση ώρα τραγουδούσε ο Παπακωνσταντίνου, είχα την συνειδητοποιημένη ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ελπίδα. Είπε όλα τα παλιά καλά επαναστατικά τραγούδια. Ο κόσμος τραγουδούσε με πάθος. Όπως μας έβλεπα να τραγουδάμε όλοι μαζί, σκεφτόμουν τι κρίμα αυτή η σύμπνοια να τελειώνει, με το που τελειώνει η συναυλία. Μετά αρχίζει ο καθένας να τρέχει να περάσει μπροστά, να φύγει πρώτος, αν είναι δυνατόν να σε πατήσει και να περάσει από πάνω σου, γιατί του κλείνεις το δρόμο και τον καθυστερείς. Νομίζω ότι οι στίχοι του Γ. Σουρή που γράφτηκαν το 1893 (!!!) είναι καταπληκτικοί. Και δεν μιλάει μόνο για αυτούς που

κι αν αυτοι σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε

, αλλά και για όλους εμάς που

ουρείν εις όποιο θέλει μέρος

και του

«δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Νομίζω ότι το ποίημα τα λέει τέλεια. Το μόνο που δεν λέει είναι αν θα βάλουμε ποτέ μυαλό…
Αλλά αν 100 χρόνια μετά που γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι, δεν έχει αλλάξει τίποτα κι είναι σαν να γράφτηκε για την σημερινή κατάσταση, τότε τι ελπίδα μπορούμε να έχουμε? Μόνο ένα θαύμα ίσως, αλλά ποιος πιστεύει πλέον στα θαύματα?

Μπράβο στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που μελοποίησε τους στίχους κι έτσι ξαναθυμηθήκαμε το τέλειο ποίημα του Σουρή

Όλοι οι (τέλειοι) στίχοι του ποιήματος του Σουρή που λέγεται «Ανθολογία της Οικονομίας»

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σε όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
ναχει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Ναχει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

* * *

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μία πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

* * *

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
Ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

* * *

Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

* * *

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

* * *

Γι' αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!

* * *

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.

* * *

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
Ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

* * *

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβεναγάς.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια πού 'χει
στό ένα λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

* * *

Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς.
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

* * *

καιρό έχω να γράψω...

Πριν λίγο προσπαθούσα να γράψω κάτι κι έλεγα ότι έχω καιρό να γράψω κι έχω ξεμάθει.
Οπότε τα παράτησα και ξεκίνησα να σερφάρω στο ιντερνετ
Κι εκεί μεταξύ πολλών άλλων διάβασα κι αυτό :-)

10 Steps to Becoming a Better Writer
1. Write.
2. Write more.
3. Write even more.
4. Write even more than that.
5. Write when you don’t want to.
6. Write when you do.
7. Write when you have something to say.
8. Write when you don’t.
9. Write every day.
10. Keep writing.

Από http://www.copyblogger.com/become-a-better-writer/