Φτερουγίσματα…

Την αδερφή μου την ξέρω από τότε που γεννήθηκα! Θα έλεγε κανείς ότι την γνωρίζω πολύ καλά κι εγώ φυσικά θα συμφωνούσα. Αλλά είναι μερικές φορές, που θα μου πει κάτι για το τι της αρέσει και τι όχι, που με εκπλήσσει, που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ για την αδερφή μου. Για να το κάνω ακόμα πιο εντυπωσιακό και να μοιραστείτε ως ένα βαθμό την έκπληξη μου, θα μου πει κάτι που όχι μόνο δεν πίστευα για την αδερφή μου, αλλά πίστευα και ακριβώς το αντίθετο!!!!

Έτσι έγινε και με τα «Φτερουγίσματα». Μου είπε ότι της αρέσουν τα παιδιά! Φοβερό? Όχι ότι πίστευα ότι τα μισεί τα παιδιά. Άλλωστε έχει κι ένα παιδάκι, που είναι (αντικειμενικά, όχι επειδή είναι ανιψιός μου) πανέμορφο, πανέξυπνο και γενικά αξιολάτρευτο. Αλλά να, εγώ πάντα με θυμάμαι να ασχολούμαι με τα παιδιά, να παίζω μαζί τους και είχα πάντα την εντύπωση ότι εκείνη δεν ενδιαφέρεται και τόσο. Και ένα ωραία απόγευμα, μου ανακοίνωσε ότι της αρέσουν πολύ τα παιδιά και θέλει να ασχοληθεί με το τι δραστηριότητες μπορείς να κάνεις μαζί με τα παιδιά. Να περνάει τον χρόνο που έχει στη διάθεση της, ουσιαστικά και δημιουργικά, έτσι ώστε να νοιώθει πλήρης κι εκείνη και το παιδί. Κι αυτήν την εμπειρία, πετυχημένη ή μη, να την μοιραστεί με όλους, όσους ενδιαφέρονται!!! Καταπληκτικό? Ναιαιαιαιαιαι !!!!!

Περιμένοντας λοιπόν τα «φτερουγίσματα» να ξεκινήσουν την πορεία τους να τους ευχηθούμε να πετάξουν και να αφιερώσω το υπέροχο τραγουδάκι της Αρλέτας, σε όλους και κυρίως σε όλα τα μικρά παιδιά…

Τα μικρά παιδιά



Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους
που μιλούν με νοήματα
στα παιχνίδια τους

Μες σε κήπους και χώματα
με λουλούδια ή λάσπη
έναν κόσμο ζουν τα μικρά
τον πιο όμορφο

Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας

Ένα φύλλο ή μια μέλισσα
ένα τόπι ή μια βέργα
γίνονται αυτοκίνητα χαρά
κόσμου ζωή

Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας

Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν
ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε
ως την άκρη της γης

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας

Είμαι σπίτι...

Είμαι σπίτι, έχω δουλειά και βαριέεεεεμαιαιαιαιαι.........

Καληνύχτα

Με γλυκόπικρη αίσθηση και μελαγχολία ανάμικτη με αισιοδοξία...
"γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα"

Blog ?

Και να που ξεκίνησα blog !
Η αλήθεια είναι ότι το σκεφτόμουνα που και που, εδώ και πολύ καιρό, αλλά χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Και τώρα πάλι δεν το πολυσκέφτηκα! Το δημιουργησα πιο πολύ για να δω πως είναι η διαχείρηση του και να μπορώ να βοηθήσω την αδερφή μου, να ανοίξει ένα δικό της!!!
Θα μου πεις δεν μπορούσες να βοηθήσεις αν δεν είχες κι εσύ blog? Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον η αφορμή ήταν... Την αιτία θα την βρούμε στην πορεία! :-)
Καλές επικοινωνίες λοιπόν και "με γεια"!