Τζούλια...

Ξέρω μάλλον ανεπίκαιρο το θέμα μου, αλλά τα βρήκα στον υπολογιστή μου και χαμογέλασα κι είπα να τα ανεβάσω κι εδώ!

Δεν έχω ιδέα πως και που τα βρήκα, (μάλλον κάποιος θα μου τα έστειλε με email)

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς!

Ξημέρωσε ξανά κι η μέρα που περνά
ανάποδη σου βγαίνει και πονά
πάντα χαμογέλαγες και τώρα καταριέσαι
σμίξε τα χειλάκια μη βαριέσαι

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Μια φάρσα είναι η ζωή πολύ καλά στημένη
κι ο θάνατος γελά και περιμένει
ό,τι βαραίνει πέτα το και στη σκηνή υποκλίσου
χαμογέλασε στο θεατή σου

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Με τις γυναίκες ήσουνα πάντα ο σούπερ γκούφι
και τώρα σε φωνάζουνε μαγκούφη
κι αν όλες σε αφήσανε σε κυνηγάει μια
η αιώνια η γκαντεμιά

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Και αν σε κλείσει η τράπεζα μες στη φυλακή
κάθε μέρα θα 'ναι Κυριακή
μη σε νοιάζει όλα θα είναι πληρωμένα
αχ, να με μαζεύανε κι εμένα

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Όλα στη ζωή σου είναι δανεικά
χαμογέλα φέρσου ευγενικά
μην το γρουσουζεύεις σκέψου θετικά
όλα στη ζωή είναι σκατά

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Κι όταν η παράσταση κλείσει τελικά
όλα μοιάζουν με βεγγαλικά
η ζωή κι ο θάνατος είναι θεατρίνοι
και γελούν από το καμαρίνι

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής


.

Νυστάζω και μαντινάδα....περίπου...

Νυστάζωωωωωωωωωωωωωωω..........

και ένα μήνυμα που μου στείλανε στο κινητό και μου άρεσε
είναι και παρηγοριά στα βάσανα... π.χ. την νύστα!

Όσα κι αν έχει βάσανα
να μην το βάζεις κάτω
σκέψου να ήσουνα αρνί
ετούτο το Σαββάτο!!!

:-)

.

Άγγελος (και πάλι) στο προσκήνιο!

Καιρό έχω να γράψω για τον Άγγελο. Καιρό έχω να γράψω γενικά.
Πίστεύω πάντως ότι όταν δεν γράφω, είναι καλύτερα για μένα, γιατί είτε περνάω καλά, είτε περνάω δημιουργικά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αφορμή για να γράψω σήμερα είναι κατα αρχήν, το ότι έχω χρόνο μπροστά στον υπολογιστή που συνήθως δεν τον έχω και κατά δεύτερον, το ερέθισμα. Το ότι με πήρε δηλαδή η αδερφή μου και μου περιέγραφε το ότι ο μικρός ήθελε να παίξει σκάκι (ναι το καμάρι μου, παίζει σκάκι λίγο πριν κλείσει τα 5!), αλλά δεν είχε παρέα και με αναζήτησε!

Οπως είναι φυσικό, πήρα μερικούς πόντους μπόι από την περηφάνια μου. Άσχετο το ότι νομίζω ότι αν ήμουν εκεί μαζί του, δεν θα ήθελα και τόσο πολύ να παίξω σκάκι!

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι τον αγαπάω τον μασκαρά, παρόλο που είναι σε μια άχαρη ηλικία για τα γούστα μου. Κι ότι κι εκείνος με αγαπάει, παρόλο που ενδίδω σπάνια στις επιθυμίες του και μόνο για λίγο.
Μερικές φορές φοβάμαι ότι τα χρόνια που ασχολήθηκα με εθελοντικές οργανώσεις για παιδιά, έδώσα τόσα πολλά από τον εαυτό μου, που τώρα έχω στερέψει. Από την άλλη όμως σκέφτομαι, ότι είμαι ακόμα ένα παιδί(αποδυκνείεται αυτό κάθε μέρα, μπορώ να γράψω και άρθρο γιαυτό), οπότε όταν μεγαλώσει ένα-δυο χρονάκια ακόμα (ήδη φαίνεται πλέον ότι είναι αγοράκι) δεν μπορεί, όλο και θα υπάρχουν παιχνίδια που θα αρέσουν και στους δυο μας!

Χαμόγελο!