Άγγελος (και πάλι) στο προσκήνιο!

Καιρό έχω να γράψω για τον Άγγελο. Καιρό έχω να γράψω γενικά.
Πίστεύω πάντως ότι όταν δεν γράφω, είναι καλύτερα για μένα, γιατί είτε περνάω καλά, είτε περνάω δημιουργικά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αφορμή για να γράψω σήμερα είναι κατα αρχήν, το ότι έχω χρόνο μπροστά στον υπολογιστή που συνήθως δεν τον έχω και κατά δεύτερον, το ερέθισμα. Το ότι με πήρε δηλαδή η αδερφή μου και μου περιέγραφε το ότι ο μικρός ήθελε να παίξει σκάκι (ναι το καμάρι μου, παίζει σκάκι λίγο πριν κλείσει τα 5!), αλλά δεν είχε παρέα και με αναζήτησε!

Οπως είναι φυσικό, πήρα μερικούς πόντους μπόι από την περηφάνια μου. Άσχετο το ότι νομίζω ότι αν ήμουν εκεί μαζί του, δεν θα ήθελα και τόσο πολύ να παίξω σκάκι!

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι τον αγαπάω τον μασκαρά, παρόλο που είναι σε μια άχαρη ηλικία για τα γούστα μου. Κι ότι κι εκείνος με αγαπάει, παρόλο που ενδίδω σπάνια στις επιθυμίες του και μόνο για λίγο.
Μερικές φορές φοβάμαι ότι τα χρόνια που ασχολήθηκα με εθελοντικές οργανώσεις για παιδιά, έδώσα τόσα πολλά από τον εαυτό μου, που τώρα έχω στερέψει. Από την άλλη όμως σκέφτομαι, ότι είμαι ακόμα ένα παιδί(αποδυκνείεται αυτό κάθε μέρα, μπορώ να γράψω και άρθρο γιαυτό), οπότε όταν μεγαλώσει ένα-δυο χρονάκια ακόμα (ήδη φαίνεται πλέον ότι είναι αγοράκι) δεν μπορεί, όλο και θα υπάρχουν παιχνίδια που θα αρέσουν και στους δυο μας!

Χαμόγελο!